Już od powstania Instytutu żywe było we wspólnocie pragnienie adoracji. W Boże Narodzenie 1929 roku ojciec Kentenich, także na prośbę wielu sióstr, po raz pierwszy otworzył tabernakulum w Prasanktuarium – do nieustannej adoracji. Od tamtej pory w naszym Instytucie w ciągu dnia i w nocy trwa adoracja eucharystyczna.
W 1934 roku ukształtował się Krąg Sióstr Adoracji. Ich rytm dnia dostosowany został do wspólnie odmawianej liturgicznej modlitwy Kościoła – Liturgii godzin. W 1975 roku Siostry Wieczystej Adoracji przeprowadziły się do oddzielnego domu na Górze Szensztat, znajdującego się obok kościoła Trójcy Świętej. Także w innych krajach – w Polsce, w Chile w Brazylii – powstały w międzyczasie małe wspólnoty adoracyjne. Ojciec Kentenich mówił, że są one „miłującą siłą” całego Dzieła Szensztackiego: Ich modlitwa i ofiara przyczynia się do owocności działalności apostolskiej Instytutu, Ruchu Szensztackiego i Kościoła.
Siostry Adoracji otrzymują z całego świata intencje, które włączają do swoich modlitw. Dzięki obszernej korespondencji pozostają one w łączności z wieloma osobami, które liczą na ich modlitwę.
Z biegiem lat także poza Instytutem ukształtował się krąg osób, które modlą się razem z Siostrami Adoracji w wielu intencjach, Ten krąg nazywany jest
Szensztackim Kręgiem Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu.
Każdy może powierzyć swoje intencje modlitwie Sióstr Adoracji.