W dniach od 12-18 maja 2019 roku w przeżywaliśmy Tydzień modlitw o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Tydzień ten rozpoczął się
Niedzielą Dobrego Pasterza,
która była obchodzona w Kościele jako 56. Światowy Dzień Modlitw o Powołania.
W naszej diecezji warszawsko-praskiej zrodziła się inicjatywa, by w tym tygodniu – każdego dnia w innym miejscu – trwała modlitwa o powołania. W związku z tym w dniu 14 maja 2019 r. i w naszym domu prowincjalnym, odbyło się międzyzakonne spotkanie modlitewne w intencji nowych powołań do naszych wspólnot. Spotkanie to rozpoczęło się Eucharystią, której przewodniczył ks. bp Marek Solarczyk – Delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Powołań, oraz ks. Michał Dziedzic – duszpasterz młodzieży w diecezji warszawsko-praskiej, a także ojciec Romuald Kszuk ze wspólnoty Ojców Szensztackich. Przybyły siostry z prawie wszystkich zgromadzeń zakonnych, które mają swoje domy w Otwocku. W modlitwie wspomagali nas także świeccy, związani z nami poprzez naszą służbę. Po Mszy św. wspólnie trwaliśmy przed Najświętszym Sakramentem, wypraszając dar powołań, jak również prosząc o łaskę wiernego trwania na drodze swojego powołania.
Prosiliśmy Ducha Świętego słowami modlitwy:
Duchu Święty, Duchu Miłości, dziękujemy Ci za powołania kapłańskie i zakonne, które ubogaciły Kościół Chrystusowy.
Prosimy Cię, wejrzyj na Twój lud, który szczególnie dziś potrzebuje świętych kapłanów, jako wiernych świadków miłości Boga względem każdego człowieka.
Wejrzyj na Kościół odczuwający konieczność osób zakonnych, aby ukazywały radość płynącą z życia wyłącznie dla spraw Ojca.
Duchu Święty, Duchu Życia, to Ty otwierasz serca na Boże wołanie. Uczyń otwartymi serca i umysły młodych dziewcząt i chłopców, by usłyszeli Boży głos, proponujący im pełnię życia w służbie Ewangelii i przynoszący niezawodną nadzieję bycia z Tobą. Amen.
Nabożeństwo zakończyło się odśpiewaniem Litanii Loretańskiej oraz błogosławieństwem rozesłania na drogi naszej codzienności.
Po strawie duchowej udaliśmy się na skromny poczęstunek, by nadal trwać w radosnej powołaniowej atmosferze i dzielić się nią we wspólnocie.
Było to pierwsze takie spotkanie w naszym domu, ale może nie ostatnie. Takie pragnienie zrodziło się w nas po tym pięknym wydarzeniu. Wyrażały to także siostry z innych zgromadzeń.